Bezkresne szukanie szczęścia na mrocznej ścieżce nienawiści do samego siebie. Jaki rezultat może przynieść dojście do najbardziej okrutnych prawd o sobie, takich które są najczęściej skrywane pod nieświadomością. The Weeknd swoje życie wystawia na własną ocenę – nie jest ona pozytywna.

Abel Tesfaye już od początków kariery muzycznej opisywał swoje stany lub wydarzenia, z którymi musiał się zmagać. Debiutancka kompilacja mixtap’ów ,,Trilogy” (2012) opowiadała o przeżyciach artysty w mieście Hidden Hills, gdzie urodził się i wychował. Pierwszy studyjny album ,,Kiss Land” (2013) stał się mrocznym r&b miejscem, w którym Abel wylądował nie wiedząc kim jest i jaki ma cel w życiu; przerażała go ta świadomość. Po dwóch latach na świat wyszedł ,,Beauty Behind The Madness” podkręcając produkcję, aby powstał album w pełni soczystych i intensywnych mrocznych dźwiękach. Lżejszy okazał się być synth-popowy ,,Starboy” (2016) w części narzekając na swoją popularność, a z drugiej przepełniony lżejszymi tanecznymi dźwiękami. I chyba nikt nie mógł się spodziewać powstania EP-ki ,,My Dear Melancholy,„, która w 2018 roku zrobiła mały szum w mediach przez fakt o nagłym rozstaniu Abla z piosenkarką Seleną Gomez. I ten moment mógł być dla nas alarmem, że coś się popsuło w życiu artysty. Teraz w 2020 roku The Weeknd wychodzi z cienia po dwóch latach, aby pokazać rezultat ostatnich wydarzeń, które zmusiły go do największej w życiu analizy siebie i nie jest dobrze.

Album otwiera rozproszone niczym światło ,,Alone Again” wokalne arcydzieło w klimatach ethereal-wave, które z czasem zostaje rozbite – to było ostrzeżenie, że zbliża się pogrom w życiu.

Album nie przepuścił okazji na wspomnienia z czasów problemów narkotykowych, którymi Abel zmagał się przez długi czas wkraczając dopiero w świat sławy w mroźnym trapowym ,,Snowchild”. To jest również jeden z tych momentów, gdzie szczegółowo opisuje sytuację trafiając celnie w kontent; ale to dzieje się praktycznie za każdym razem, ponieważ to nie jest tajemnicą, że Abel jest rewelacyjnym tekściarzem. Dokładnie to samo prezentuje w desperackiej ucieczce przed prawdziwym obliczem wielkiego starego miasta w ,,Escape From LA”, które kończy się w niezwykły atmosferyczny sposób. 

Self-destructive utwór ,,Heartless” ma jeden z najmroczniejszych i przerażających tekstów na całym albumie, co wybrzmiewa najsilniej w refrenie „Próbowałem być lepszym człowiekiem, ale jestem bez serca” oraz „Całe te pieniądze i cierpienie stawiły że jestem bez serca„. Celne opisywanie swojego postępowanie względem tak wielu ludzi, którzy widzą w niego najlepszą osobę: gdy on sam podchodzi do wszystkiego protekcjonalnie.

Chwilę później już The Weeknd zabiera nas w sam środek klimatu synth-popowego wehikułu czasu do tych pięknych lat 80. Zaczyna od ponadczasowego, z odrobinę popsutą jakością audio ,,In Your Eyes„, którym wszystko brzmi dokładnie tak jak powinno; absolutnie bez skazy oddany duch tamtych lat.

Tuż przed zakończeniem przygody z The Weeknd’em dostajemy rozkręcające się w swoim czasie, na które pragniemy czekać na rozwój tytułowe „After Hours” i nie przeszkadza w nim długość jego trwania, bo to jedna z tych produkcji, która mogłaby nie kończyć się wcale. Zanim wyjdziemy z mrocznego ,,After Hours” musimy jeszcze wysłuchać wykrwawiającego się powoli, bezsilnego głosu Abla Tesfay’a podsumowując bieg wydarzeń oraz nieuniknioną klęskę. Już na samym wstępie ,,Until I Bleed Out” otrzymujemy niepokojącą wiadomość „Nie mogę się ruszyć, jestem sparaliżowany. Jestem tak bardzo sparaliżowany. Nie potrafię wyjaśnić dlaczego jestem przerażony. Jestem tak bardzo przerażony„. Idąc dalej przez tekst wychyla się pewien żal oraz prawdziwy smutek w umyśle. On już nie chcę sięgać nieba, tylko czuć grunt pod nogami.